6 Ekim 2011 Perşembe

Aqşin Evrən: +18


(Qəti qadağandır)

Ester öz ailəsinə, xüsusilə də doğma atasına çox bağlı idi. Evdə, demək olar ki, atasının yanından bir an belə aralanmırdı; gah onunla şahmat oynayır, gah əsgərlik xatirələrini xəbər alır, gah da əksər günlərdə olduğu kimi divanın küncünə qısılıb onunla maraqlı filmlər seyr edirdi. Ancaq həmin filmləri digərlərindən fərqləndirən mühüm bir əlamət var idi; hər birində ekranın yuxarıdan sağ küncünə "18+" yazılmışdı. Ester bu işarənin nə məna kəsb etdiyini atasından dəfələrlə soruşmuş, sualı cavabsız qalmışdı. Onun baxdığı filmlər içərisində ən çox bəyəndiyi "18 il" adlı mistik triller də elə bu tip filmlərdən idi. Bu film böyük bir nəslin lənətlənməsindən bəhs edirdi; müəmmalı səbəblərdən dolayı həmin bu nəslin oğlan nümayəndələri 18 yaşlarına çatan kimi öz atalarını diri-diri yeyib öldürürdülər. Filmin sonunda bir oğlan 18 yaşına bir gün qalmış intihar edib nəsili bu lənətdən qurtarır, lakin sonuncu nümayəndə olduğundan nəslin kökü kəsilir və heç kim bu lənətin sirrini aşkarlaya bilmir. Belə bir şeyin bənzəri Esterin həyatında, atası və babası ilə yay düşərgəsində olarkən də baş vermişdi. Elə orada meşənin içində Esterin atası, öz doğma atasını onun gözləri qarşısında dişləyib öldürmüşdü. O, düşüncəsində dərin yara açan bu dəhşətli hadisənin şəxsən şahidi olmuşdu. Ester bunun təsadüfən baş vermədiyinin və ailəsinin də həmin lənətə düçar olduğunun qənaətinə gəlmişdi.

2 Ekim 2011 Pazar

Karikaturalar

 Ağır çəkili olmağın üstünlüyü

"Backspace" ədəbiyyatı

 Hə,doğrudur,zaman dəyişib.Artıq Kafkanın,Dostoyevskinin,Tolstoyun zamanı keçib: yazar deyəndə ağlımıza Seymur Baycan, Əli Əkbər,Rafiq Tağı gəlir. Bu elə məntiqə uyğundur ki. Axı niyə hər kəsin hər şeyi silib müstəqil yaşamaq istədiyi vaxtda Feodor Mixayloviç cinayətin cəzasından,Tolstoy insanın nə ilə yaşadığından ,Kafka isə çevrilmədən danışsın?Əgər hər şey-hətta Allah-Təalanın şah əsəri olan insanlar da cılızlaşırsa,cəmiyyətin güzgüsü saydığımız ədəbiyyat niyə böyüməlidir? Deyirəm, bu yazarlarımızı tənqid edənlərin ağlı yoxdur ee...

Nostalgiya

Bu gün zamanın təkanıyla irəli getməkdən bezib ona  üsyan elədim.Qələmimi götürüb arxada qoyduğum rəngli keçmişimi ziyarət eləməyə qərar verdim.Həyat dənizimin dalğalarına əks getmək çətin və incidici idi.Qələbə qazandığım dənizlərə qayıdıb oralara lövbər atmaq istəmişdim bu gecə.Amma atdığım hər lövbər batırdığım gəmilərdən birinin dağıntılarına ilişirdi.Mən artıq başa düşmüşdüm ki, zaman keçsədə,bəzi yaralar sağalmaya bilir.

Qəribə adamın hekayəti

Bəzən çox yoruluram.İnsanlar,qanunlar,təsəllilər,həqiqətlər...Həyat çox yorucudur deyə ondan qaçmağa başlayıram.O,məni küçələrdə,dərs otaqlarında,evdə,işdə axtaranda mən sətirlərdə gizlənirəm və onu getməyini gözləyirəm.O da özünə dərd etmədən gedir.
Hə,həyat gedir.Sabun operaları kimi təkrarlanan ssenari əsasında mənim həyatım davam edir.Lap “Santa Barbara” kimi...Amma mən hər dəfə Santa Barbaram başlayanda kanalı dəyişə bilmirəm.Elə bil mənim serialım kiməsə maraqlıdır.İnkir və Minkir hərəsi bir çiynimdə oturub günəbaxan tumu çırtlaya-çırtlaya mənim serialımın hər seriyasına diqqətlə baxırlar.Bəzən ağlayırlar,bəzən sevinirlər.Çoxunuz üçün qəribə gələcək, amma mən onların səslərini eşidə bilirəm.

Sevginin infilyasiyası

Bir gün  qəlbimdə gəzdirdiyim sevgiylə boş-boş ömür sürməkdən bezib özümə sual verdim ki," Şahlar,sən qəlbindəki sevgiylə bu həyatdan nə istəyirsən?"
Biraz düşünəndən sonra kəşf etdim ki,sən demə mən həyatı tanımaq istəyirəmmiş.Qərara gəldim ki,həyatı yaxından tanımaqçün onu qıraqdan seyr edim.Bu qərara gələn kimi bədənimi "zombilərə" bənzədib onlardan biri olum.Mən də onlar kimi dərslərimi oxudum,mühazirələrimi yazdım,seminarlara,kollokvumlara hazırlaşdım, kostyum geyindim, qalstuk taxdım,iclaslara,toplantılara gedib çoxluca məruzələr dinlədim və nəticədə həyatı tanıdım.
Sən demə həyat sadəcə olaraq bir mağazaymış. Bu mağazada xoşbəxtlik,uğur və ümid satılırmış.

Əzizim...


Tanış olduğumuz gün yadına gəlir? Gecəydi, dostumla pilləkənləri qalxırdım.Həmin gün nəyəsə yamanca sevinmişdim. Hə,yadıma düşdü,deyəsən mənim 13-cü ad günüm idi.
Sonuncu pilləkənin qarşısında oturmuşdun. Ağ əlbisən, qəhvəyi saçların və yalnızlığın var idi. Nədənsə onlar mənə hər şeyi unutdurdular. Təkcə oturmağına dözə bilməyidim, ona görə səni yerdən qaldırıb dostumdan xəlvətcə cibimə qoydum.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | GreenGeeks Review