Şahlar Ruhi
O, nizəsini əlinə götürdü və döyüş meydanına-dünyaya yola düşdü.Onun qələbə istəyi o qədər böyük idi ki, gözünə heç nə görünmürdü. Yol boyu ağac köklərini qıra-qıra gedirdi. Və nəhayət gözünə düşən günəş işığını hiss edən kimi o,anladı ki, artıq döyüş meydanına çatıb.Üzünü çevirən kimi üstünə gələn iki qanadlı varlığı görən kimi San anladı ki, döyüşün tam mərkəzindədir.Uzun zaman boyu öyrəndiyi bilgilər onun köməyinə gəldi və beləliklə, o mələklərin ikisini də yaraladı.Yaralı mələklərdən biri xırıltılı səslə ona dedi:
-Siz səhv yoldasınız!
Mələk sözünə davam etmək itəsə də, San ona imkan vermədi- o,cəld nizəylə mələklərin hər ikisini öldürdü.
***
-Mən bilirdim,mən hər şeyin belə olacağı barədə sizi xəbərdar etmişdim,amma məni dinləmədiniz!-Mikayıl ora-ora bura var-gəl edə-edə əsəbi halda deyinirdi.
-Nə özündən çıxmısan,Mikayıl?Məni məzəmmət edirsən?
-Haşa,ey Rəbbim,mən sadəcə sizə deyirəm ki...-Mikayıl Tanrının əsəbiləşdiyini görüb özünü yığışdırdı.
-De görüm, nə olub?-Tanrı Mikayılın üzrxahlığını görüb mülayimləşir.
-Şeytanın ordusu dünyaya hücum edib,xeyli mələk həlak olunub, Cəbrayılın qızı İn əsir götürülüb.-Mikayıl üzgün tərzdə cavab verir.
-Şeytan kimdir?
- Dəccalın nəvəsi.
-Hmmm, bəs indi Cəbrayıl haradadı?
-Qoşun yığır,Rəbbim,Cəhənnəmə yürüş eləməyə hazırlaşır.Rəbbim,icazə ver, mən də öz qoşunumla ona köməyə...
-Mikayıl-tanrı Mikayılın sözünü yarıda kəsir-Dəccalı öldürmək istəyirsən, bilirəm.Buna görə sənə deyirəm,əgər məndən icazəsiz onunla döyüşə girsən,səni Cənnətdən qovacağam,bil.Mən Cənnətdə ikinci Dəccal istəmirəm!bilirsən, mələklərlə Dəccalın sülaləsinin fərqi nədir?
-Yox, Rəbbim.
-Nə özündən çıxmısan,Mikayıl?Məni məzəmmət edirsən?
-Haşa,ey Rəbbim,mən sadəcə sizə deyirəm ki...-Mikayıl Tanrının əsəbiləşdiyini görüb özünü yığışdırdı.
-De görüm, nə olub?-Tanrı Mikayılın üzrxahlığını görüb mülayimləşir.
-Şeytanın ordusu dünyaya hücum edib,xeyli mələk həlak olunub, Cəbrayılın qızı İn əsir götürülüb.-Mikayıl üzgün tərzdə cavab verir.
-Şeytan kimdir?
- Dəccalın nəvəsi.
-Hmmm, bəs indi Cəbrayıl haradadı?
-Qoşun yığır,Rəbbim,Cəhənnəmə yürüş eləməyə hazırlaşır.Rəbbim,icazə ver, mən də öz qoşunumla ona köməyə...
-Mikayıl-tanrı Mikayılın sözünü yarıda kəsir-Dəccalı öldürmək istəyirsən, bilirəm.Buna görə sənə deyirəm,əgər məndən icazəsiz onunla döyüşə girsən,səni Cənnətdən qovacağam,bil.Mən Cənnətdə ikinci Dəccal istəmirəm!bilirsən, mələklərlə Dəccalın sülaləsinin fərqi nədir?
-Yox, Rəbbim.
-Mən Dəccalı düzəldə bilmirdim. Hər nə qədər çalışsam da, torpaqdan düzəltdiyim heykəllərin hamısı mələklərə bənzəyirdi.Axırda bezib düzətdiyim heykəli alovun içinə atdım.Bir də gördüm ki, buynuzlu və tüksüz qanadları olan varlıq yarandı.Böyüdükcə o sizdən fərqləndi.Daha böyük ehtirasla,sizdən daha çox çalışdı,daha çox öyrəndi.Bir gün onu mükafatlandırmaq üçün yanıma çağırdım.Əzizlədim,soruşdum ki, “böyüyəndə hansı mələk olacaqsan?”.Bu suala o,çox fərqli cavab verdi.Məsələn,sən mənə demişdin ki,böyüyəndə döyüşçü mələk olacaqsan, Cəbrayıl tərbiyəçi mələk olacaqdı,İsrafil musiqiçi,Əzrayıl bələdçi,İnkir və Minkirsə katib mələk olmaq istəmişdilər.Amma Dəccal mənə cavab verdi ki,” mən böyüyəndə mələk yox,Tanrı olacağam.”Onda mən anladım ki, o,fərqlidir.
Bir az keçdi,siz böyüdünüz.Dəccal böyüdükcə sidən uzaqlaşdı,içinə qapandı.Onda qərara gəldim ki,Dəccala bənzər ikinci varlıq yaratdım,adını da Morana qoydum.Morana böyüdükcə Dəccal onu sevdi.Bir gün o,mənim yanıma gəldi ki, biz Moranayla burda sıxılırıq,bizi başqa məkana göndər.Onda mən Cəhənnəmi yaratdım,Dəccalı da ora hakim təyin elədim.
-Yaxşı bəs o mələklərlə niyə düşməndir,Tanrım?
-Ona görə ki, o, balacalıqdakı yalnızlığını unutmayıb.Siz balaca vaxtı Dəccalla yola getməzdiniz.Həmişə onu eqoist,tamahkar çağırardınız.Ona görə o sizinlə oynamazdı.O,sizdən intiqam alır.
-İntiqam? O nədir?
-İntiqam qəzəbdən yaranır.Mən Dəccalı fərqli yaratmaq istəyib yarada bilməyəndə alova atmağım bir baxımdan intiqam idi.Mən torpaqdan intiqam aldım.Nəticədə Dəccal yarandı.Deməli, intiqamda yaxşı bir şey yaranmır,başa düşdün?
-Bəli,Ya Rəbbim.Yaxşı bəs indi biz neyləyəcik,Tanrım?Cəbrayılı necə sakitləşdirək? Sonra dayanıb Dəccalın İni öldürməsinimi gözləyək? Nə təklif edirsiniz?
-Çağır Cəbrayılı yanıma, bizi də yalnız burax,yaxşı?
-Baş üstə,Rəbbim.
Bir qədər sonra otaqda gözləri qan çanağına dönmüş Cəbrayıl gəldi.O,Tanrıya təzim edəndən sonra dilləndi:
-Ya Rəbbim,izn ver,gedim qızımı Dəccalın əlindən qurtarım.
-Cəbrayıl,mən sənə izn verməyəcəyəm.Çünki səni itirmək istəmirəm.İstəmirəm ki, sən də kin-küdurət bəasına yoluxasan.Bir az səbr et, mən Cəhənnəmə gedib qızını gətirəcəm.
-Ya Rəbb,sözlərimi şəkki-şübhə bilmə,amma Dəccalı ikimiz də tanıyırıq.Bilirik ki, o ,razılaşmayada bilər.
-Qorxma,Cəbrayıl qızını gətirəcəyəm.O üsyankardır, bilirəm, amma ikimiz də bilirik ki, mənim əmrimdən çıxmaq ona baha başa gələr.O, hiyləgərdir,heç vaxt özündən güclü düşmən istəməz.
-Tanrım,hər şeyi bilən sizsiniz! Mənim balamı da qaytaracaqsınız,bilirəm! Şükür olsun sizə!
Bunu deyən Cəbrayılın üzü güldü.O, artıq hər şeyin yaxşı olacağını anladı.
***
-Buraxın,məni yadellilər!-İçəridən qorxmuş,kövrəlmiş məleykə səsi gəlirdi.Bu zərif,incə səs ətrafda gülüşən Şeytanla,İblisin qəhqəhələrinə,sərxoş Dəccalın hayqırdığı sərsəmləmələrə rəğmən eşidilirdi.Elə bil Morana da bu səsi eşitmişdi,ona görə də tərs baxışlarla Dəccalı süzür,sanki onu zindandan gələn incə səsin sahibinə qısqanırdı.Dəccal sevgilisinin baxışlarından bunu sezib dedi:
-Canım,o, bilirsən kimdi? Cəbrayılın qızı.Hə,indi o, qəm dəryasında boğulur. Lap mənim bir əsr öncə onun mənə dediyi “tamahkar” sonra boğulduğum kimi.Buna görə də mən zamanı sevirəm! O,mənə intiqam lmağa kömək elədi.Yaxşı ki,Tanrı o vaxt zamanı yaradıb.Onun gördüyü ən doğru iş budur.
-Hə,sevgilim başa düşdüm.Onunla neyləyəcəksən?
-Dəccal bəy,hüzurunuza Tanrı gəlib.-Qarovullardan biri Dəccala xəbər verdi.Dəccal birdən yerindən dik atılır,rəngi saralır.Sonra isə əsəbi halda qarovula:
-Onu qapıda gözlədirsən? Kim sənə ixtiyar verib?Cəld onu çağır içəri!-Sonra isə üzünü Moranaya çevirib-Canım, sən də çıx,şeytanları da çıxart zəhmət olmasa biz onunla yəqin ki, təkbətək söhbət eləyəcəyik.
-Baş üstə,canım!Şeytanlar,İblis, Satana, San, gəlin gedək həyətə! Burada şənlik qurtardı.-Morana uca səslə dedi.Şeytanlar hamısı otaqdan çıxdılar.Dəccal geyimini düzəldib taxtdan düşdü.Yalnız bundan sonra Tanrı içəri girdi.Onu görcək Dəccal onun üstünə qaçıb önündə diz çökdü:
-Ya Rəbbim,sarayıma xoş gəlmisiniz!
-Necəsən,Dəccal?
-Yaxşıyam,çox sağolun!
-Yenə də Tanrılıq iddiasındasan?
-Yox,Tanrım. O vaxt uşaq idim,nə dediyimi bilməmişəm.Siz hər kəsdən daha ədalətli,daha ağıllı,Daha uzaqgörən,daha mərhəmətlisiniz! Siz dura-dura mən necə Tanrı ola bilərəm?
-Hmm,Cəhənnəm çox dəyişib. Çoxlu işlər görmüsən burada.
-Xoşunuza gəldi?
-Daha isti olub buralar...-Sonra isə diqqətlə İblisin gözlərinin içinə baxıb-Bura niyə gəldiyimi bilirsən?
-Təxmin edirəm, Tanrım! Cəbrayılın qızını götürmək üçün gəlmisən,elə deyil?
- Düzdür...Ver onu çıxım gedim.Bir də mələklərə hücum eləmə, yaxşı?
-Baş üstə Tanrım! Indi qarovulçulara deyərəm,onu gətirər.Qarovulçu,cəld bura gəl!-Otaga cəld iki şeytan gəldi.-A bala, get, Cəbrayılın qızını gətir bura!
-Baş üstə,hakimim!-bunu deyən qarovulçular otaqdan çıxdılar.Heç bir dəqiqə keçməmiş onlar geri döndülər və təlaşla Dəccala dedilər:
-Hakimim,nəticəniz San İni götürüb harasa qaçıb.
-Necə yəni harasa qaçıb bəs qarovulçular necə olub?
-San onları öldürüb.
-Nə?Kim? San?
-Bəli,hakimim.
-Cəld çıx otaqdan!
-Baş üstə,hakimim!
Dəccal qəm dəryasına batarkən Tanrı gülümsədi.Dəccal isə üzünü ona çevirdi:
-O,İni də öldürsə,nə olacaq,Tanrım?
-O,İni öldürməyəcək.O, özünü, içindəki şeytanlığı öldürəcək,Dəccal!
-Necə? O necə olacaq?
***
-Məni niyə qaçırtdın?-İn şeytanlardan qaçdıqlarından əmin olandan sonra təəccüblə Sandan soruşdu.
-Ölməyini istəmədim,ona görə.-San üzünü qabağa çevirdi.
-Onlar məni öldürəcəkdilər?-İn eşitdiyi cavabdan təəccübləndi.
-Bəlkə də...
-İndi bizə nə olacaq?
-Bilmirəm, sus! Mən düşünməyə çalışıram.
-Bəlkə Cənnətə gedək?
-Sən istəyirsən,get.Məni ora buraxmazlar.
-Niyə buraxmasınlar ki? Sən ki yumaşaq ürəkli mələksən.
-Mən Şeytanam,İn.Bayaq mənimlə gələsən deyə sənə yalan demişdim.
-Yaxşı,əgər şeytansansa,niyə məni öldürmədin,xilas elədin?
-Bilmirəm.Sən burada gözlə,gedim,gizlənməyə yer tapım, Şeytanlar bizi tapsalar, ikimizi də öldürəcəklər.
-Mən də səninlə gəlirəm.
-Qorxma, bura gizli yerdi,səni görməzlər.
-Mən təklikdən qorxuram.olar səninlə gəlim mən də?
-Hmm yaxşı,başımın bəlası,gəl.Gəl,görək bir yer tapırıq.
İki üç saat sonr olnar bir mağara tapıb orada gizləndilər.San yorulmuşdu,odur ki həmən yuxuya getdi.İn isə üşüyürdü və bayırdan gələn böyürtü səsindən qorxurdu.Əvvəl bir az təmkinli olmaq qərarına gəldi,ona görə Sanı oyatmadı.Amma səs onlara yaxınlaşdıqca İnin təmkini azalırdı.O,artıq Sana qısılmışdı.Sa da artıq gözlərini açmışdı.mağaranın o biri yanında bir cüt parıldayan göz görəndə o yerindən dik atıldıvə həmən əliylə sanki havaya zərbə endirdi.Birdən ayını od bürüdü və o böyürə-böyürə yanıb kül oldu.İn bunu görüb qorxdu,ağladı,bir az Sanı da danladı.Amma bir az sonra Sana sığınıb yuxuya getdi.
Səhər oyananda o, Sanı görüb qorxdu,amma sonra gecə olanları xatırlayıb sakitləşdi.Bir az Sanı dindirmədi. Amma sonra ürəyi dözmədi:
-Sən məni də belə yandıracaqsan?
-Əgər səni yandırmaq istəsəydim, heç ordan çıxardardım,İn?Siz məleykələr necə də safsınız.
-Çox məleykə tanımısan indiyə qədər?-İn özü də fərqinə varmadan Sanın bu cavabını eşitcək özündən çıxdı.
-Yox,atam həmişə deyərdi ki,məleykələr çox safdılar,nə desən,inanırlar.Onun anamdan əvvəlki sevgilisi məleykə olub deyəsən.
-Hə? Bəs sonra nə olub ki?
-Dəqiq bilmirəm.Deyəsən, sonra Dəccal bundan xəbər tutub məleykəni öldürüb, atamı da cəzalandırıb.Atamla anam sürgündə tanış olublar.Sizdə Cənnətdə sürgün var?
-Yox, çünki bizdə heç kəs qaydaları pozmur.Hamı qayda-qanunla hərəkt edir.
-Ehh,sizdə darıxdırıcıdır ki.Cəhənnəmdə bütün qaydalar poulr.Elə bir Cəhənnəm sakini tapa bilməzsən ki, sürgündə olmasın.Qanunlara görə sevmək olmaz,hmı sevir,inanmaq olmaz,hamı bir birinə inanır, rəəhm eləmək olmaz...
-Sizdə ona görə hamı qaydaları pozur ki, qaydalar axmaqdırlar. Elə qayda olar ki, sevmək olmaz? Birdən özündən asılı olmayaraq sevdin?
-Biz şeytanlar pisik,İn.Qaydaları ona görə pozuruq.
-Mənim adımı bilirsən.Bəs sənin adın nədir?
-San.
-San, o biriləri tanımıram,amma sən pis deyilsən,yaxşısan.Pis olsaydın, məni xilas edərdin?
-Nə bilirsən, bəlkə qaydaları pozmaq üçün bunu eləmişəm?
-Yox, əgər belə olsaydı,sən mağarada da məni xilas eləməzdin. Sadəcə yoxa çıxardın ki, o səni görməsin.
-Doğrudan, o nə idi?
-Ayı.Vəhşi heyvandır.
-Vəhşi heyvan nədir?
-Tanrının yaratdığı canlı varlıq.
-Bizi yemək istəyirdi?
-Bilmirəm,bəlkə də.Dünən gecə qorxmadın ki?Rahat yata bildin?
-Yox, qorxmadım, rahat yatdım.Nədənsə,mənə səni qucaqlamaq xoş idi.-İn utana-utana dedi.
-Mənə də...- San da İn kimi utandı.
***
-İndi gördün?-Tanrı üzünü Dəccala çevirib razı halda gülümsədi.
-Bu...Bu...Bu nədir? Bu,necə ola bilər?-Dəccal təəccübdən nitqini itirmişdi.
-Bu,sevginin ən gözəl şəklidir.Təzə yaratmışam.Adı ülvi sevgidir.
-İndi İn və San bir-birini sevir? Bu ol bilməz. Axı onlar ayrı-ayrı varlıqlardır.
-Sən mənim sözümə şübhə edirsən?
-Bağışlayın,Ulu Tanrım...Mən sadəcə... Mən sadəcə nə deyəcəyimi bilmirəm.
-Heç nə demə. Sadəcə bax və bil ki, ülvi sevgi qaranlığı işıqlandıran günəşdir.Özünə yaxşı bax, Dəccal.-bunu deyən Tanrı gözdən itdi.
***
-Bu necə ola bilər? Mənim qızım bir şeytanı necə sevə bilər? –Cəbrayıl təəccüb içində olanları seyr edirdi.Mikayıl,İsrafil və Əzrayıl isə gülümsəyərək onu sakitləşdirməyə çalışırdılar.:
İ:-Mən tam əminəm ki, olanlar Tanrının nəzarəti altındadır,sakitləş.Yoxsa, Tanrı bunu üsyandan bilər, səni buradan qovar.
C:-Yox,mən üsyan eləmirəm.Ah qızım,heç mi atanı,anan düşünmürsən? Mən İnkirə nə deyəcəm indi?
Ə:-Tələsmə,dost,səbr elə! Rəbbimizin mütləq bir bildiyi var ki, belə edib.
M:-Həm sevgi gözəl hissdir,Sevmək,döyüşməkdən min dəfə yaxşıdır,inan mənə.
Ə: -Hə, Mikayıl düz deyir.Bəlkə bunu sayəsində Dəccalla barışarıq,bu savaş da sona yetər.
İ: -Nə isə ,mənim buna inanmağım gəlmir,Əzrayıl qardaş.
Ə:-Birdən oldu?
İ: -Mən əvvəl demişdim, indi də deyirəm:Əgər Dəccalın bizimlə barışdığı gün mən tütəyimi çalacağam.
M:Mərcə girməyin,bu qaydalara ziddir.
İ: Biz mərcə girmirik ki.
Qəflətən tanrı peyda oldu:
-Xoş gördük,mələklər,necəsiniz?
-Tanrım,mən təəccüb və heyrət içindəyəm. İn və San necə olur ki, belə mehriban dolana bilirlər?-Cəbrayıl fikirli halda soruşdu.
-Onlar bir-birini sevirlər, ona görə.-Tanrı bunu deyib razı halda gülümsədi.
-Bir-birlərini sevirlər? Məgər sevgi bir növdən olan fərdlərin qarşılıqlı hissi deyil?-Mikayıl təəccübünü gizlətmədi.
-Elə idi.Bu, isə ülvi,təmiz,böyük sevgidir.-Hansı ki, dünyada yeni bir varlığı yaradacaq. Bu varlıq İn və Sanın şərəfinə “insan” adlanacaq.Onun nə qanadı nə də buynuzu olacaq,amma sizdə olmayan bir şey onlarda olacaq.
-Bu nədir,möhtərəm Tanrım?-İsrafil dilləndi.
-Bu mənim onlara hədiyyələrimdən ən qiymətli olacaq.Onun təsiriylə dünya onların məkanı kimi böyüyəcək,gözəlləşəcək.Bu,mənim bir zərrəm olacaq.
-Siz öz zərrələrinizi insanla paylaşacaqsınız?-Əzrayıl eşitdiklərindən sonra hər şeyi heyrətlə izləyirdi.
-Hə, onlar dünyanı idarə edəcəklər.Bizsə onları.
-Bəs Dəccal? O narazı qalmadı?
-o indi intiqam hissiylə alışıb yanır.O çalışacaq ki,insanlar Cəhənnəmə düşsünlər,o da onları cəzalandırsın.
-Bəs Cəhənnəmə insanlar necə düşəcəklər ki?
-Müəyyən bir ana kimi dünya insanların əlində qalacaq.amma eyni insanların yox. İnsanlar vaxt keçdikcə ruhlarıyla dövr edəcəklər bu dövrə nəzarəti Əzrayıl aparacaq.İnsanlar Şeytan yoluna sapanda isə içləridə ən yaxşısını seçib ona insanlara düz yol göstərməsini əmr edəcəyik.Bu işə isə Cəbrayıl baxacaq.
-Bəs hansı insanlar Cənnətə,hansı insanlar Cəhənnəmə düşəcəklər?-Mikayıl soruşdu.
-Özlərini Şeytana bənzədən və həyatını Dəccalın diktələriylə keçirən insanlar Cəhənnəmə, özlərini yaxşı əməllərə həsr edənləri isə Cənnətə göndərəcəyik.
-Bəs,həyat nədir, Tanrım?-İsrafil soruşdu.
-Həyat - insanın ruhunu qəbul etməyindən onu Əzrayıla təhvil verməsinə qədər vaxt kəsiyidir.
Bir az keçdi,siz böyüdünüz.Dəccal böyüdükcə sidən uzaqlaşdı,içinə qapandı.Onda qərara gəldim ki,Dəccala bənzər ikinci varlıq yaratdım,adını da Morana qoydum.Morana böyüdükcə Dəccal onu sevdi.Bir gün o,mənim yanıma gəldi ki, biz Moranayla burda sıxılırıq,bizi başqa məkana göndər.Onda mən Cəhənnəmi yaratdım,Dəccalı da ora hakim təyin elədim.
-Yaxşı bəs o mələklərlə niyə düşməndir,Tanrım?
-Ona görə ki, o, balacalıqdakı yalnızlığını unutmayıb.Siz balaca vaxtı Dəccalla yola getməzdiniz.Həmişə onu eqoist,tamahkar çağırardınız.Ona görə o sizinlə oynamazdı.O,sizdən intiqam alır.
-İntiqam? O nədir?
-İntiqam qəzəbdən yaranır.Mən Dəccalı fərqli yaratmaq istəyib yarada bilməyəndə alova atmağım bir baxımdan intiqam idi.Mən torpaqdan intiqam aldım.Nəticədə Dəccal yarandı.Deməli, intiqamda yaxşı bir şey yaranmır,başa düşdün?
-Bəli,Ya Rəbbim.Yaxşı bəs indi biz neyləyəcik,Tanrım?Cəbrayılı necə sakitləşdirək? Sonra dayanıb Dəccalın İni öldürməsinimi gözləyək? Nə təklif edirsiniz?
-Çağır Cəbrayılı yanıma, bizi də yalnız burax,yaxşı?
-Baş üstə,Rəbbim.
Bir qədər sonra otaqda gözləri qan çanağına dönmüş Cəbrayıl gəldi.O,Tanrıya təzim edəndən sonra dilləndi:
-Ya Rəbbim,izn ver,gedim qızımı Dəccalın əlindən qurtarım.
-Cəbrayıl,mən sənə izn verməyəcəyəm.Çünki səni itirmək istəmirəm.İstəmirəm ki, sən də kin-küdurət bəasına yoluxasan.Bir az səbr et, mən Cəhənnəmə gedib qızını gətirəcəm.
-Ya Rəbb,sözlərimi şəkki-şübhə bilmə,amma Dəccalı ikimiz də tanıyırıq.Bilirik ki, o ,razılaşmayada bilər.
-Qorxma,Cəbrayıl qızını gətirəcəyəm.O üsyankardır, bilirəm, amma ikimiz də bilirik ki, mənim əmrimdən çıxmaq ona baha başa gələr.O, hiyləgərdir,heç vaxt özündən güclü düşmən istəməz.
-Tanrım,hər şeyi bilən sizsiniz! Mənim balamı da qaytaracaqsınız,bilirəm! Şükür olsun sizə!
Bunu deyən Cəbrayılın üzü güldü.O, artıq hər şeyin yaxşı olacağını anladı.
***
-Buraxın,məni yadellilər!-İçəridən qorxmuş,kövrəlmiş məleykə səsi gəlirdi.Bu zərif,incə səs ətrafda gülüşən Şeytanla,İblisin qəhqəhələrinə,sərxoş Dəccalın hayqırdığı sərsəmləmələrə rəğmən eşidilirdi.Elə bil Morana da bu səsi eşitmişdi,ona görə də tərs baxışlarla Dəccalı süzür,sanki onu zindandan gələn incə səsin sahibinə qısqanırdı.Dəccal sevgilisinin baxışlarından bunu sezib dedi:
-Canım,o, bilirsən kimdi? Cəbrayılın qızı.Hə,indi o, qəm dəryasında boğulur. Lap mənim bir əsr öncə onun mənə dediyi “tamahkar” sonra boğulduğum kimi.Buna görə də mən zamanı sevirəm! O,mənə intiqam lmağa kömək elədi.Yaxşı ki,Tanrı o vaxt zamanı yaradıb.Onun gördüyü ən doğru iş budur.
-Hə,sevgilim başa düşdüm.Onunla neyləyəcəksən?
-Dəccal bəy,hüzurunuza Tanrı gəlib.-Qarovullardan biri Dəccala xəbər verdi.Dəccal birdən yerindən dik atılır,rəngi saralır.Sonra isə əsəbi halda qarovula:
-Onu qapıda gözlədirsən? Kim sənə ixtiyar verib?Cəld onu çağır içəri!-Sonra isə üzünü Moranaya çevirib-Canım, sən də çıx,şeytanları da çıxart zəhmət olmasa biz onunla yəqin ki, təkbətək söhbət eləyəcəyik.
-Baş üstə,canım!Şeytanlar,İblis, Satana, San, gəlin gedək həyətə! Burada şənlik qurtardı.-Morana uca səslə dedi.Şeytanlar hamısı otaqdan çıxdılar.Dəccal geyimini düzəldib taxtdan düşdü.Yalnız bundan sonra Tanrı içəri girdi.Onu görcək Dəccal onun üstünə qaçıb önündə diz çökdü:
-Ya Rəbbim,sarayıma xoş gəlmisiniz!
-Necəsən,Dəccal?
-Yaxşıyam,çox sağolun!
-Yenə də Tanrılıq iddiasındasan?
-Yox,Tanrım. O vaxt uşaq idim,nə dediyimi bilməmişəm.Siz hər kəsdən daha ədalətli,daha ağıllı,Daha uzaqgörən,daha mərhəmətlisiniz! Siz dura-dura mən necə Tanrı ola bilərəm?
-Hmm,Cəhənnəm çox dəyişib. Çoxlu işlər görmüsən burada.
-Xoşunuza gəldi?
-Daha isti olub buralar...-Sonra isə diqqətlə İblisin gözlərinin içinə baxıb-Bura niyə gəldiyimi bilirsən?
-Təxmin edirəm, Tanrım! Cəbrayılın qızını götürmək üçün gəlmisən,elə deyil?
- Düzdür...Ver onu çıxım gedim.Bir də mələklərə hücum eləmə, yaxşı?
-Baş üstə Tanrım! Indi qarovulçulara deyərəm,onu gətirər.Qarovulçu,cəld bura gəl!-Otaga cəld iki şeytan gəldi.-A bala, get, Cəbrayılın qızını gətir bura!
-Baş üstə,hakimim!-bunu deyən qarovulçular otaqdan çıxdılar.Heç bir dəqiqə keçməmiş onlar geri döndülər və təlaşla Dəccala dedilər:
-Hakimim,nəticəniz San İni götürüb harasa qaçıb.
-Necə yəni harasa qaçıb bəs qarovulçular necə olub?
-San onları öldürüb.
-Nə?Kim? San?
-Bəli,hakimim.
-Cəld çıx otaqdan!
-Baş üstə,hakimim!
Dəccal qəm dəryasına batarkən Tanrı gülümsədi.Dəccal isə üzünü ona çevirdi:
-O,İni də öldürsə,nə olacaq,Tanrım?
-O,İni öldürməyəcək.O, özünü, içindəki şeytanlığı öldürəcək,Dəccal!
-Necə? O necə olacaq?
***
-Məni niyə qaçırtdın?-İn şeytanlardan qaçdıqlarından əmin olandan sonra təəccüblə Sandan soruşdu.
-Ölməyini istəmədim,ona görə.-San üzünü qabağa çevirdi.
-Onlar məni öldürəcəkdilər?-İn eşitdiyi cavabdan təəccübləndi.
-Bəlkə də...
-İndi bizə nə olacaq?
-Bilmirəm, sus! Mən düşünməyə çalışıram.
-Bəlkə Cənnətə gedək?
-Sən istəyirsən,get.Məni ora buraxmazlar.
-Niyə buraxmasınlar ki? Sən ki yumaşaq ürəkli mələksən.
-Mən Şeytanam,İn.Bayaq mənimlə gələsən deyə sənə yalan demişdim.
-Yaxşı,əgər şeytansansa,niyə məni öldürmədin,xilas elədin?
-Bilmirəm.Sən burada gözlə,gedim,gizlənməyə yer tapım, Şeytanlar bizi tapsalar, ikimizi də öldürəcəklər.
-Mən də səninlə gəlirəm.
-Qorxma, bura gizli yerdi,səni görməzlər.
-Mən təklikdən qorxuram.olar səninlə gəlim mən də?
-Hmm yaxşı,başımın bəlası,gəl.Gəl,görək bir yer tapırıq.
İki üç saat sonr olnar bir mağara tapıb orada gizləndilər.San yorulmuşdu,odur ki həmən yuxuya getdi.İn isə üşüyürdü və bayırdan gələn böyürtü səsindən qorxurdu.Əvvəl bir az təmkinli olmaq qərarına gəldi,ona görə Sanı oyatmadı.Amma səs onlara yaxınlaşdıqca İnin təmkini azalırdı.O,artıq Sana qısılmışdı.Sa da artıq gözlərini açmışdı.mağaranın o biri yanında bir cüt parıldayan göz görəndə o yerindən dik atıldıvə həmən əliylə sanki havaya zərbə endirdi.Birdən ayını od bürüdü və o böyürə-böyürə yanıb kül oldu.İn bunu görüb qorxdu,ağladı,bir az Sanı da danladı.Amma bir az sonra Sana sığınıb yuxuya getdi.
Səhər oyananda o, Sanı görüb qorxdu,amma sonra gecə olanları xatırlayıb sakitləşdi.Bir az Sanı dindirmədi. Amma sonra ürəyi dözmədi:
-Sən məni də belə yandıracaqsan?
-Əgər səni yandırmaq istəsəydim, heç ordan çıxardardım,İn?Siz məleykələr necə də safsınız.
-Çox məleykə tanımısan indiyə qədər?-İn özü də fərqinə varmadan Sanın bu cavabını eşitcək özündən çıxdı.
-Yox,atam həmişə deyərdi ki,məleykələr çox safdılar,nə desən,inanırlar.Onun anamdan əvvəlki sevgilisi məleykə olub deyəsən.
-Hə? Bəs sonra nə olub ki?
-Dəqiq bilmirəm.Deyəsən, sonra Dəccal bundan xəbər tutub məleykəni öldürüb, atamı da cəzalandırıb.Atamla anam sürgündə tanış olublar.Sizdə Cənnətdə sürgün var?
-Yox, çünki bizdə heç kəs qaydaları pozmur.Hamı qayda-qanunla hərəkt edir.
-Ehh,sizdə darıxdırıcıdır ki.Cəhənnəmdə bütün qaydalar poulr.Elə bir Cəhənnəm sakini tapa bilməzsən ki, sürgündə olmasın.Qanunlara görə sevmək olmaz,hmı sevir,inanmaq olmaz,hamı bir birinə inanır, rəəhm eləmək olmaz...
-Sizdə ona görə hamı qaydaları pozur ki, qaydalar axmaqdırlar. Elə qayda olar ki, sevmək olmaz? Birdən özündən asılı olmayaraq sevdin?
-Biz şeytanlar pisik,İn.Qaydaları ona görə pozuruq.
-Mənim adımı bilirsən.Bəs sənin adın nədir?
-San.
-San, o biriləri tanımıram,amma sən pis deyilsən,yaxşısan.Pis olsaydın, məni xilas edərdin?
-Nə bilirsən, bəlkə qaydaları pozmaq üçün bunu eləmişəm?
-Yox, əgər belə olsaydı,sən mağarada da məni xilas eləməzdin. Sadəcə yoxa çıxardın ki, o səni görməsin.
-Doğrudan, o nə idi?
-Ayı.Vəhşi heyvandır.
-Vəhşi heyvan nədir?
-Tanrının yaratdığı canlı varlıq.
-Bizi yemək istəyirdi?
-Bilmirəm,bəlkə də.Dünən gecə qorxmadın ki?Rahat yata bildin?
-Yox, qorxmadım, rahat yatdım.Nədənsə,mənə səni qucaqlamaq xoş idi.-İn utana-utana dedi.
-Mənə də...- San da İn kimi utandı.
***
-İndi gördün?-Tanrı üzünü Dəccala çevirib razı halda gülümsədi.
-Bu...Bu...Bu nədir? Bu,necə ola bilər?-Dəccal təəccübdən nitqini itirmişdi.
-Bu,sevginin ən gözəl şəklidir.Təzə yaratmışam.Adı ülvi sevgidir.
-İndi İn və San bir-birini sevir? Bu ol bilməz. Axı onlar ayrı-ayrı varlıqlardır.
-Sən mənim sözümə şübhə edirsən?
-Bağışlayın,Ulu Tanrım...Mən sadəcə... Mən sadəcə nə deyəcəyimi bilmirəm.
-Heç nə demə. Sadəcə bax və bil ki, ülvi sevgi qaranlığı işıqlandıran günəşdir.Özünə yaxşı bax, Dəccal.-bunu deyən Tanrı gözdən itdi.
***
-Bu necə ola bilər? Mənim qızım bir şeytanı necə sevə bilər? –Cəbrayıl təəccüb içində olanları seyr edirdi.Mikayıl,İsrafil və Əzrayıl isə gülümsəyərək onu sakitləşdirməyə çalışırdılar.:
İ:-Mən tam əminəm ki, olanlar Tanrının nəzarəti altındadır,sakitləş.Yoxsa, Tanrı bunu üsyandan bilər, səni buradan qovar.
C:-Yox,mən üsyan eləmirəm.Ah qızım,heç mi atanı,anan düşünmürsən? Mən İnkirə nə deyəcəm indi?
Ə:-Tələsmə,dost,səbr elə! Rəbbimizin mütləq bir bildiyi var ki, belə edib.
M:-Həm sevgi gözəl hissdir,Sevmək,döyüşməkdən min dəfə yaxşıdır,inan mənə.
Ə: -Hə, Mikayıl düz deyir.Bəlkə bunu sayəsində Dəccalla barışarıq,bu savaş da sona yetər.
İ: -Nə isə ,mənim buna inanmağım gəlmir,Əzrayıl qardaş.
Ə:-Birdən oldu?
İ: -Mən əvvəl demişdim, indi də deyirəm:Əgər Dəccalın bizimlə barışdığı gün mən tütəyimi çalacağam.
M:Mərcə girməyin,bu qaydalara ziddir.
İ: Biz mərcə girmirik ki.
Qəflətən tanrı peyda oldu:
-Xoş gördük,mələklər,necəsiniz?
-Tanrım,mən təəccüb və heyrət içindəyəm. İn və San necə olur ki, belə mehriban dolana bilirlər?-Cəbrayıl fikirli halda soruşdu.
-Onlar bir-birini sevirlər, ona görə.-Tanrı bunu deyib razı halda gülümsədi.
-Bir-birlərini sevirlər? Məgər sevgi bir növdən olan fərdlərin qarşılıqlı hissi deyil?-Mikayıl təəccübünü gizlətmədi.
-Elə idi.Bu, isə ülvi,təmiz,böyük sevgidir.-Hansı ki, dünyada yeni bir varlığı yaradacaq. Bu varlıq İn və Sanın şərəfinə “insan” adlanacaq.Onun nə qanadı nə də buynuzu olacaq,amma sizdə olmayan bir şey onlarda olacaq.
-Bu nədir,möhtərəm Tanrım?-İsrafil dilləndi.
-Bu mənim onlara hədiyyələrimdən ən qiymətli olacaq.Onun təsiriylə dünya onların məkanı kimi böyüyəcək,gözəlləşəcək.Bu,mənim bir zərrəm olacaq.
-Siz öz zərrələrinizi insanla paylaşacaqsınız?-Əzrayıl eşitdiklərindən sonra hər şeyi heyrətlə izləyirdi.
-Hə, onlar dünyanı idarə edəcəklər.Bizsə onları.
-Bəs Dəccal? O narazı qalmadı?
-o indi intiqam hissiylə alışıb yanır.O çalışacaq ki,insanlar Cəhənnəmə düşsünlər,o da onları cəzalandırsın.
-Bəs Cəhənnəmə insanlar necə düşəcəklər ki?
-Müəyyən bir ana kimi dünya insanların əlində qalacaq.amma eyni insanların yox. İnsanlar vaxt keçdikcə ruhlarıyla dövr edəcəklər bu dövrə nəzarəti Əzrayıl aparacaq.İnsanlar Şeytan yoluna sapanda isə içləridə ən yaxşısını seçib ona insanlara düz yol göstərməsini əmr edəcəyik.Bu işə isə Cəbrayıl baxacaq.
-Bəs hansı insanlar Cənnətə,hansı insanlar Cəhənnəmə düşəcəklər?-Mikayıl soruşdu.
-Özlərini Şeytana bənzədən və həyatını Dəccalın diktələriylə keçirən insanlar Cəhənnəmə, özlərini yaxşı əməllərə həsr edənləri isə Cənnətə göndərəcəyik.
-Bəs,həyat nədir, Tanrım?-İsrafil soruşdu.
-Həyat - insanın ruhunu qəbul etməyindən onu Əzrayıla təhvil verməsinə qədər vaxt kəsiyidir.
Posted in: hekayələrim
